's Ochtends een fantastisch ontbijt op in Carolyn's tuin. Fritata (quiche zonder korst), fruit, yoghurt, nog meer taart, het kon niet op. Daarna nog uren zitten praten in de tuin, lekker in de
schaduw en gekeken naar de honden, kippen en eenden. Na een dikke knuffel en bramen voor onderweg, toch maar op pad. Eerst in Grants Pass rondgekeken en vervolgens via enorme narrow winding roads (en
ze waren echt bochtig!) op naar Californië. We passeerden vele Redwoods en ook deze zijn weer enorm! Honderden jaren oud en zo groot, je kunt je het niet voorstellen. Het was een prachtige reis maar
wel vermoeiend. Ik kon geen bocht meer zien 's avonds. Onderweg nog gestopt voor een ijs (tja, ijsjes verkopen ze hier niet) en de latte's. Aan het begin van de avond kwamen we aan bij het Ravenwood
motel, echt zo'n typisch motel waar je de auto voor de deur zet. Gegeten in het indianenreservaat, steaks en kip, smaakte prima. Daarna snel op naar het motel: Merle op de slaapbank, waar ze direct
in slaap viel en wij in de slaapkamer. Het temperatuurverschil was enorm deze dag: van 40 graden naar 13 graden. Wat een verschil een paar van die bergen maken!
Alweer vroeg de auto in (voor diegenen die denken dat wij altijd maar uitslapen: we staan iedere ochtend tussen 07.30 en 08.00 uur op) en onderweg een ontbijt gegeten. De eieren met ham, kaas en
hashbrowns (soort rösti) hangen Merle en mij al de keel uit, maar GJ heeft er geen problemen mee. Die porties hier zijn echt absurd. Een T-bone voor ontbijt of worst, eieren, spek en 6 boterhammen,
de normaalste zaak van de wereld. Wij krijgen het echt niet weg. Na het ontbijt naar een rockgarden waar iemand van (half) edelstenen mooie bouwwerken had gemaakt. Mooi om te zien dit hobbywerk.
Daarna een stuk gereden en toen naar Newberry Volcanic Monument. Enorme lavabedden, zwarte lavasteen zover je kon kijken en natuurlijk een visitor center met interessante informatie over
vulkaanuitbarstingen. Ook was er een obsidiaanheuvel een eind verderop, onstaan door het vulkaangeweld. Deze bleek echter een flinke eind om te zijn en we hadden al een redelijk zware reisdag.
We reden om het Crater Lake heen, een enorme (ja, wat niet hier hè?) krater met prachtig blauw water. Onderweg hebben we nog even in de sneeuw gespeeld, want we zaten zo hoog dat er sneeuw lag. Ons
reistempo is vrij laag, in plaats van stoppen om de 2 uur, stoppen wij zo'n beetje ieder uur voor koffie, wc's, roken of bezienswaardigheden. De tijd van de Tomtom halen wij echt nooit, we kunnen er
uren bij optellen. In het begin van de avond kwamen we aan bij Grants Pass in een bed en breakfast, gerund door Carolyn. Carolyn bleek veel te praten en was blij dat we er waren. De kamers waren echt
prachtig, vol met allerlei pruttel (en daar houden wij wel van) en ieder een eigen badkamer. Ons prinsesje had de prinsessenkamer met een prachtig bed. Ook onze kamer was de moeite waard. Op aanraden
van Carolyn aten we in een fantastisch restaurant, aan het water. Heel bijzonder ingericht met koperen beelden, enorme houten zuilen en een terras boven het water. De jetboats kwamen hier terug van
hun avontuurtochten dus we hadden ook nog wat te zien.
Fantastisch verse vis hadden ze er.
Na het eten terug naar Carolyn, die al zat te wachten met zelfgemaakte blackberry pie. Heerlijk.
's Ochtends op tijd op want we moesten natuurlijk 3 uur extra rijden om het roadbook op te halen. We hadden een smakelijk ontbijtje in een biologisch eettentje, een van de eerste die we in de USA
zagen. Daarna die prachtige weg weer gereden op weg naar het roadbook. De indiaan wachtte ons al op met het heilige boek. Weer een praatje gemaakt, een gratis cd meegekregen en terug maar weer. De
journey through time werd al een stuk minder interessant toen we deze voor de 3e keer reden. Gelukkig hadden we een luistercd op van Mama Tandoori dus er viel nog wel iets te lachen onderweg.
Op de terugweg gestopt bij een enorme rockshop waar je zelf stenen kon zoeken. Daar vonden we het wat te warm voor, dus we hebben tussen de kratten gezocht en wat meegenomen (kunnen we het
overgewicht ergens declareren, pa?). Daarna op naar Rock Smith State Park een mooi klein park met een beekje en prachtige rotsen. Naar beneden afgedaald en daar wat rondgewandeld. Hongerig op naar
Sisters wat een prachtig toeristisch westernstadje zou zijn. Nou, wij kwamen om 19.30 uur aan en toen was alles al dicht. We konden nog net een restaurant vinden, waar we een soort bbq maaltijd
kregen, maar voor de rest was er niets te doen. Na het eten terug naar de cabin. Nooit zo fijn rijden in het schemerdonker omdat die schattige hertjes dan vlak voor je auto oversteken.
Nog even buiten gezeten en toen bekaf het bed weer in.
Na een matig ontbijt in het hotel op naar de volgende etappe: Terrebonne, een gehucht vergelijkbaar met ons dorp. Het was aardig weer dus onze eerste stop was de Columbia River waar we naar de
surfers en kite surfers hebben gekeken. Mooi om te zien. Daarna via de Journey through time road op naar de cabin. De scenic road was inderdaad erg mooi. Eerst aan beide zijden van de weg enorme
graanvelden, vervolgens heuvelachtig landschap. Slaperige dorpjes onderweg, echt een mooie route. Onderweg gestopt bij een rockshop om maar weer eens voor stenen te kijken. De shop werd gerund door
een gepensioneerde indiaan (oh nee, native American moet je dat tegenwoordig noemen) en daar nog vrolijk een babbeltje gemaakt. Toen weer verder. We passeerden een ghosttown waar toch nog 20 mensen
woonden. Beetje vreemd, wij dachten dat er in een ghosttown helemaal niemand meer woonde maar dat was hier dus anders. Beetje commercieel dus even wat rondgelopen en op weg maar weer. Helaas kwamen
we er vlakbij de cabin achter dat ik mijn roadbook (het boek met alle reserveringen, routes, activiteiten, autohuurpaperassen en credicardbonnen) had laten liggen bij die vriendelijke indiaan. Nog
meer helaas: we waren ruim 1,5 uur rijden verder. Mopper de mopper en toen maar even gebeld. Gelukkig hadden we een visitekaartje meegenomen. Na onze enorme aankopen bleek de indiaan meteen de shop
dichtgegooid te hebben en op stap was. Jammer genoeg de andere richting op. Er zat niets anders op dan het roadbookde volgende dag op te halen. De cabin lag in niemandsland en was wat apart
ingericht. Een woonkamer met slaapbank, een slaapkamer en een douche en toilet met een gordijntje ervoor in plaats van een deur. Wel prachtig de herten liepen een meter of 3 van onze picknicktafel
vandaan. 's Avonds stilletjes buiten gezeten om de herten niet te storen.
Heerlijk geslapen bij Bruce. 's Ochtends een lekker ontbijtje bij een bakery gehaald en de cafe latte natuurlijk al wandelend opgedronken (ja, we passen ons al aardig aan) en toen wederom op de
veranda gekletst met Bruce. Vervolgens op naar de Columbia outlet store om wat vesten aan te schaffen. De winkel lag in een leuke buurt en we vertrokken met tassen vol. Verder hebben we Portland
alleen van bovenaf gezien. De stad had geen bijzondere highlights en we hadden niet veel zin om het drukke centrum in te gaan. We moesten een uurtje rijden op weg naar het volgende outlet center en
daar hebben we de rest van de middag doorgebracht. Ongelooflijk goedkoop alles weer en ook erg veel mooie zaken. De koffers puilen dus enorm uit. Na de outlet reden we de scenic highway met veel
bochten maar prachtige uitzichten dus diverse stops onderweg om te genieten van het uitzicht of een wandelingetje naar watervallen te maken. 's Avonds aankomst in Hood River in een hotel. Helaas een
drive tru vlak voor ons raam dus nogal wat kabaal. Er was geen andere kamer meer vrij dus oordoppen in en slapen maar.
Na een stevig ontbijt (vooral voor GJ) op maar weer naar de volgende bestemming: de outlets in Centralia. South Bend is een prachtige plaats maar ook hier een hoge werkeloosheid en veel winkels die
failliet zijn gegaan. De gevolgen van de crisis zijn ook in de States goed te merken. Bij de outlets was het weer sla je slag, werkelijk die prijzen zijn nog steeds niet te geloven. We bezochten hier
maar 1 winkel, omdat we de andere winkels in Oregon gaan bezoeken en daar hebben ze geen State tax dus is het nog goedkoper (we blijven natuurlijk wel echte Hollanders). Na het shoppen op naar Mount
Saint Helens, een vulkaan die in 1980 een enorme uitbarsting heeft gehad. Dit was een rit van 53 miles, enkele reis en we besloten om hier maar de helft van te doen. Halverwege zat een visitor center
en vanaf dat punt kon je de lavastromen heel mooi zien. Ook de natuur die zich alweer herstelt, was goed zichtbaar vanaf daar. Indrukwekkend om te bekijken. Vervolgens op naar Portland, een vrij
grote stad. We hadden daar een slaapplaats via airbenb en ik kreeg onderweg al een sms'je van de eigenaar dat de sleutel bij de deur hing. Gaat allemaal vrij gemakkelijk hier. We kwamen aan bij een
Craftshuis. Dit is een bepaalde bouwstijl, lijkt een beetje op Art Deco en het was echt een prachtig huis. We hebben geluk met onze airbenb adressen. Bruce arriveerde even later en we kregen een
rondleiding door het huis. GJ en ik hadden een soort koningskamer met een chique bed en een parketvloer. De badkamer was ook een plaatje. Merle had haar eigen kamer en kon kiezen in welk bed ze wilde
liggen. Veel gepraat met Bruce die erg onderhoudend bleek. Wij sliepen boven en beneden logeerde een ander stel dat op zoek was naar een woning in Portland. Beide kwamen uit Duitsland dus we konden
ons Engels afwisselen met Duits. Met dit stel bleven we zo lang kletsen dat het restaurant waar we naar toe wilden al gesloten was. Er was nog wel een Duits restaurant open dus daar hebben we
gegeten. Grappig, de bediening had Tiroler jurkjes aan en het geheel was aangekleed als een echte Duitse Stube. Na terugkomst nog weer met Bruce gebabbeld en op de veranda gezeten. Echt vakantie zo.
Na wederom een nacht heerlijk geslapen op naar het Hoh Rainforest. Een mooie rit uiteraard door de bossen en toen een slingerweg naar het visitor center. Daar hebben we twee mooie wandelingen gemaakt
door het regenwoud. Heel erg mysterieus met bomen waar mosflarden aan hangen en bomen die eigenlijk uit 5 andere bomen bestaan. Helaas kan ik geen foto's uploaden want of we treffen een computer die
Bill Gates zelf nog in elkaar geknutseld heeft of we treffen een super de super de luxe PC die zo goed beveiligd is dat hij mijn camera weigert te zien, dus jullie moeten nog even wachten op de
foto's. Ze zijn wel mooi overigens. Na de wandelingen zijn we doorgereden naar de kust. We hoefden maar zo'n 3 uurtjes te rijden dus we hebben de nodige stops gemaakt onderweg. We verbleven in een
klein plaatsje (net iets groter dan Loo) aan de kust. We troffen een enorm appartement in een prachtig hotel dus dat was echt mazzel. 's Avonds een hapje gegeten in een leuk restaurantje en de rest
van de avond gebabbeld met de eigenaresse. We hebben deze reis veel contact met de locals en dat maakt het erg leuk! Iets minder op tijd het bed in maar voor ons doen nog steeds vroeg.
Helaas konden we geen ontbijt krijgen bij het restaurantje bij de cabin, dus op naar Forks. Daar een fors Amerikaans ontbijtje op en op naar het Visitor Center met de truck van Bella voor de deur.
Flink veel foto's gemaakt, rondgereden om het huis van Bella Swann te vinden, daar even gekeken en toen de andere Twilight hoogtepunten bekeken (politiebureau, Jacobs huis, ziekenhuis). Daarna op
naar Rialto beach met seestacks (rotsen die uit zee steken). Een prachtig strand met een soort verzilte bomen, drijfhout en in de getijdepoelen zeesterren en anemonen in prachtige kleuren. We
wandelden zo'n 9 kilometer door rul zand (zo goed voor de beenspieren) naar Hole in the wall, een uitgesleten doorgang in de rotsen. GJ voelde zich net Sil de Strandjutter dus die kwam met stenen,
drijfhoutjes en veren het strand weer af. Merle en GJ klauterden wat af daar op die rotsen en toen gebeurde het drama: Merle's net gezette kunstnagel brak af!!! Vrees dat we dat de hele vakantie
moeten horen. Het was natuurlijk de schuld van GJ. Hele eind weer teruggeploeterd, geen kuiten meer over, en auto ingeploft. Nog even bij La Push beach gekeken en toen een restaurantje opgezocht.
Bleek een vreselijk smerig ding met afgrijselijk zoet gebak (en dat wil wat zeggen als ik het zoet vind). Jammer van de dollars, maar helaas. Merle en ik besloten na dat gebak verder niets te eten
daar en een broodje te halen in de Subway. Weer vroeg het bed in.
